پرستار: (شعري از مجتبي عندليب) تقديم به همه پرستاران عزيز به مناسبت روز پرستار

 

پرستار ای که بر بالین بیماری پرستار

پرستار ای که درمان را علمداری پرستار

 

پرستار ای کلامت قوّت دلهای بیمار

انیس خلوت دلها به گفتاری پرستار

"ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی
چه کنم؟ که هست اینها گل خیر آشنایی"1

ز فراق چون ننالم؟ شده اين روز و حالم
كي رسد وقت زوالم؟ تا شوم ز تن رهائي

همه روز و شب نگاهم، به در و خبر بگيرم
به اميد آنكه يك دم، ز برابرم در آئي

ز غمت غمين و زارم، ز شب سياه هجرت
چو در اين سراي فاني، به عيادتم نيائي

به كجا روي تو آخر، ز چه رو نگوئي با من
خبر از كجا بگيرم، كه عزيز دل كجائي؟

بگو اي شكسته بالم، همه ي نگفته ها را
همه قصه ي وفا را، به ترنم نوائي

برو اي طلوع صادق، كه صداقتت فنا شد
دگر از محبت او، تو بريده و سوائي

1. "با تضميني از شاعر نامي عراقي"

سروده مجتبي عندليب

اگر سهراب سپهری در زمان ما دانشجو بود.....                                                                

دوستانی همه از دم ناباب

و خدایی که مرا کرده جواب

اهل دانشگاهم

 

قبله ام استاد است

جانمازم نمره!
خوب میفهمم سهم آینده من بیکاریست
من نمیدانم که چرا میگویند
مرد تاجر خوب است و مهندس بیکار
و چرا در وسط سفره ما مدرک نیست
چشم ها را باید شست
جور دیگر باید دید
باید از مردم دانا ترسید!
باید از قیمت دانش نالید!
وبه آنها فهماند
که من اینجا فهم را فهمیدم
من به گور پدر علم و هنر خندیدم...!!!

 دل در طلب از عشق تو رعنا

عاشق شده از عشق تو رعنا

 

تن خسته و درمانده و رنجور

دل خون شده از عشق تو رعنا

 

مبهوت حیا، غرق جمالت

سر تا به سر از عشق تو رعنا

 

سر پا به ره قافله ی تو

ره تا به ابد عشق تو رعنا

 

افسونگری و ناز و ادایت

بشکسته دلم عشق تو رعنا

 

از فضل و کرامات تو مستم

دیوانه ام از عشق تو رعنا

 

گوئی چه کنم زار و نحیفم

دارم غم تو عشق تو رعنا

 

از عابد و از زاهد و ترسا

در کیش توام عشق تو رعنا

 

در لوح دلم جای دگر نیست

از خاطره ی عشق تو رعنا

 

از نوش توام هوش سرم رفت

مستم نه منم عشق تو رعنا

 

سرخی رخت وه که چه زیباست

آتش به دلم عشق تو رعنا

 

خاکستر جان، آتش جانان

آتش به دلم عشق تو رعنا

 

این عشق توام جان و روان برد

بی جان چه خوشست عشق تو رعنا

 

در نغمه ی بلبل غم گل بین

جان داده به گل عشق تو رعنا

 

در باغ هزاران زگل مست

بلبل شدم از عشق تو رعنا

سروده: مجتبی عندلیب

 

گاهي چون باران ببار اي اشك من
چهره را زيبا نگار اي اشك من

سينه را خالي نما از داغ خود
ديده را پرخون بدار اي اشك من

چون بهار حس طراوت مي دهي
بذر همدردي بكار اي اشك من

مي بري زنگ و غبار از روي دل
دل به آئينه سپار اي اشك من

قصه ي بغض گلويم را بگو
غصه را صد پاره دار اي اشك من

سروده مجتبي عندليب

چه شود گر نظري بر دل زار ما كني؟
نگهي بر قَدَر و بر شب تار ما كني؟
چه شود در گذري از گنه و خطاي ما
گذري از سر لطفت به سراي ما كني
روز و شب قصه ببافم به اميد آنكه تو
بپذيري عذر ما را درِ خانه وا كني
به لبم نام تو و بر دل من نشان تو
شنوي درد من اما نروي دوا كني
دل من چاره ندارد ز كمند قهر تو
بُكُشي يا نكُشي عمر مرا فنا كني
همه ي دار و ندارم به فداي ناز تو
به خدا منتظرم قرض مرا ادا كني

شعر از: مجتبي عندليب

در سرم هواي عشق است
مستي ام براي عشق است
روح من فداي جانان
جان من فداي عشق است
نامدم به اين سرا چون
هستي ام فناي عشق است
نشنوم بجز كلامت
ناي من نداي عشق است
غير تو نبوده دردي
سوز من جزاي عشق است
تا توئي اميد جانم
حامي ام هماي عشق است
قاضي ام قضاي عشق و
شاديم رضاي عشق است
وعده ات وفا ندارد
بهره ام جفاي عشق است
اي اميد نازنينم
مرگ من بهاي عشق است
با تو من كنم صفا چون
وصل من لقاي عشق است
آه من صداي عشق و
اشك من جلاي عشق است
جز تو من غمي ندارم
غصه ام بقاي عشق است
خنده ات شفاي عشق و
چاره ام دعاي عشق است
تارو پود من ز مهرت
جامه ام رداي عشق است
كار تو بناي عشق و
چهره ام نماي عشق است
عندليب باغ سبزم
ناله ام نواي عشق است

شعر از: مجتبي عندليب

تو خورشيدي، تو مهتابي.......تو بر تشنه لبان آبي
تو ماه روشني نوري..........تو از هر ظلمتي دوري
تو شمع محفل مائي......كه مي تابي به هر جائي
تو پيماني، تو اميدي..........تو ماه من، تو ناهيدي
تو از غمخانه ي آهي........تو داغ سينه اي گاهي
تو در جمع مهان ماهي.....چه از آئينه مي خواهي
تو خورشيد مني يكدم...........بر آ از قله ي ماتم
تو را ناگفته مي خوانم.......تو را ننوشته مي دانم
تو را پيوسته مي جويم......تو را مستانه مي بويم
من از كار تو حيرانم...............من از نار تو ويرانم
كه سوزاندي دل زارم...........كه بنهادي دگر بارم
كه بردي از دل آرامم.............نبودي جز دلارامم
بيا تا دست هم گيريم..........بيا تا يار هم باشيم
بيا تا دست هم گيريم..........بيا تا يار هم باشيم...

شعر از: مجتبي عندليب

خداوندا چه ماه نیّری از بین ما رفت
عزیزی بی ریا ، بی ادعا از جمع ما رفت

زنی خوش مشرب و خوش چهره و دنیای اخلاق
زبحر عاشقان چون گوهری بهر جلا رفت

همه فکرش علاج مشکلات دیگران بود
همه عمرش به پای خدمت اهل صفا رفت

کلامش صادق و روشنگر راه جوانان
چو با ذکر خدا بهر نماز و کبریا رفت

به مهر مادری هر روز و شب جان و فدا گفت
فدا شد عاقبت ، تا آخرت پیش خدا رفت

شعر از: مجتبي عندليب

 ای یار من، ای یار من، تیمار من مه پاره ام
گنجینه اسرار من، باز آ به این کاشانه ام
ای مونس شبهای من، ای قصۀ غم های من
آمال رؤیاهای من، تنها توئی افسانه ام
ای چشم خون ای چشم خون، بر گونه ام اشکت نگون
از روزگار بدشگون، گشتم زبون، بیچاره ام
بی آبرویم کرده ای، از چشمه دورم کرده ای
هم آب جویم کرده ای، اما شکایت کرده ام؟
ما را ز پیش خود مران، چون می روی؟ قدری بمان
باز آ به تن، باز آ چو جان، در قلب من، در خانه ام
هم غایبی در ظاهرم، هم حاضری در باطنم
هم من توئی، هم تو منم، بی تو ز خود بیگانه ام
گه وعدۀ فردا دهی، گه قول دیدارم دهی
پس چون مرا تنها نهی؟ از کار تو درمانده ام
هم اولی هم آخرم، هم مجرمی هم داورم
بر لطف و قهرت حاضرم، لطفی بکن دیوانه ام
یکدم مرا آواز گو، یک نکته بر همراز گو
نجوای عشقم بازگو، آرام و سر در شانه ام
دستان تو چون حلقه ای، زلفان تو چون پرده ای
بگشاده لب از خنده ای، مفتون تو فتانه ام
باز آ پری سا هر زمان، جامی بده جان می ستان
خاموش و آرامم بخوان، شمع تو را پروانه ام

سرودهْ مجتبي عندليب

بی عشق تو معشوق من، عاشق نیم جز در سخن
شوری به جان من فکن، درده ندا آماده ام
ما را تو شیدا کرده ای، مثل زلیخا کرده ای
القصه رسوا کرده ای، از یاد تو سرگشته ام
بس کن دگر نارم مشو، در چشم من خارم مشو
بغض دل زارم مشو، از هجر تو وارفته ام
یک امشبی اغماض کن، در را برویم باز کن
هم عشوه و هم ناز کن، بیچاره و دیوانه ام
برق نگاه من توئی، ورد زبان من توئی
شمع سرای من توئی، باز آ به این ویرانه ام
ای روی تو چون ماه من، ای کوی تو در راه من
ای خوی تو دلخواه من، مفتون تو مستانه ام

شعر از: مجتبي عندليب

 نردبان این جهان ما و مني است

عاقبت اين نردبان افتادني است

 

لاجرم آن کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت تر خواهد شکست

مولانا جلال الدین